Joseph Joffre

oblężenie Paryża,

wojna chińsko-francuska,
I wojna światowa:

• I bitwa nad Marną,
• bitwa pod Verdun

Joseph Jacques Césaire Joffre (ur. 12 stycznia 1852 w Rivesaltes, zm. 3 stycznia 1931 w Paryżu) – francuski dowódca wojskowy, szef Sztabu Generalnego, wiceprezydent Wyższej Rady Wojennej, generał dywizji (Général de Division), naczelny wódz armii francuskiej w czasie I wojny światowej, marszałek Francji (1916).

Życiorys

Syn drobnego handlowca win. W 1869 rozpoczął uczęszczać na politechnikę, ale wojna francusko-pruska w 1870 przerwała mu studia. Wstąpił do wojska w stopniu oficera czasu wojny. Przydzielono go do pododdziału artylerii. Walczył w obronie Paryża. Po zakończeniu wojny zakończył kursy w Oficerskiej Szkole Inżynieryjnej Artylerii. Stopień oficerski otrzymał w 1872 i został skierowany do wojsk inżynieryjnych. Uczestniczył w pracach związanych z przebudową fortów Paryża. Za zasługi przy wykonywaniu tego zadania awansowany w 1876 do stopnia kapitana.

W 1885 brał udział w ekspedycji na Tajwan, po czym powierzono mu kierowanie pracami fortyfikacyjnymi w Tonkinie (północny Wietnam). W 1892 został oddelegowany do Sudanu, gdzie powierzono mu kierowanie pracami przy budowie kolei senegalsko-nigeryjskiej. Tutaj wyróżnił się organizując oprócz prac obronę budowanej linii od najazdów tubylców. Następnie służył na Madagaskarze, pod dowództwem gen. Josepha Gallieni, gdzie fortyfikował jeden z ważniejszych punktów oporu floty francuskiej Diego Suarez. W 1901 otrzymał awans na stopień generała brygady i został wyznaczony na stanowisko gubernatora wojskowego twierdzy Lille. Następnie służył na stanowiska

Ze względu na dotychczasowy przebieg służby gen. Joffre nie był przygotowany pod względem operacyjno-strategicznym do pracy na tym stanowisku. Od 1910 francuski Sztab Generalny wypracowywał nową strategię prowadzenia wojny z Niemcami opierającą się na natychmiastowym natarciu przez Alzację i Lotaryngię. Zgodnie z nowym planem operacyjnym wojska francuskie, przeznaczone do prowadzenia natarcia na Niemcy, miały być rozwijane pomiędzy Mezier a Belford.

W początkowym okresie I wojny światowej gen. Joffre został wyznaczony na dowódcę Armii Północnej i Północno-Wschodniej. Wojska francuskie rozwijały się wzdłuż granicy Francji z Niemcami, Luksemburgiem i Belgią na froncie 345 km w sile 5 armii; 1 A, 2 A,3 A (4,5,6 KA, 54, 55, 56 Dywizje Rezerwowe i 7 Dywizja Kawalerii – razem 235 tys. żołnierzy i 588 dział), 4 A i 5 A a także Grupa Armijna i Korpus Kawalerii. W podporządkowaniu gen. Joffre znalazły się także związki operacyjne w Belfort (7 dywizji piechoty), Bezul (3 dywizje rezerwowe), Soissons (3 dywizje rezerwowe) i na granicy z Włochami (4 dywizje rezerwowe), oprócz tego w rezerwie głównej twierdz były 4 dywizje rezerwowe. Razem Wojska Francuskie liczyły 1727,6 tys. żołnierzy i 4080 dział (w tym ciężkich 270).

8 sierpnia 1914 gen. Joffre wydał dyrektywę o przejściu do operacji zaczepnej. 13 sierpnia było wiadomym, że siły niemieckie skoncentrowały się nie w rejonie Metz, a na północ od Didenhofen. Po szeregu porażek w strefie przygranicznej armia francuska rozpoczęła wycofywanie na południe. Przewidywano oddanie Paryża oraz wysadzenie fortów Verdun. Gen. Joffre proponował A. Millerand, aby ten zaproponował Radzie Ministrów pozostawić Paryż miastem otwartym, z tym że rząd miał opuścić miasto. Ta propozycja spotkała się z protestem. 25 sierpnia podjęto decyzję o sformowaniu grupy uderzeniowej w składz

Przed bitwą nad Marną wojska niemieckie odnosiły sukcesy taktyczne na całym froncie ale 5 września z inicjatywy Wojskowego Gubernatora Paryża gen. Gallieni 6 Armia uderzyła w skrzydło znajdującej się na skrzydle niemieckiego frontu 1 Armii Niemieckiej. Wojska niemieckie odrzuciły wojska 6 A, lecz w wyniku osłabienia wojsk niemieckich ze względu na przerzut 2 korpusów do Prus Wschodnich i natarcia innych armii francuskich i angielskiej powstała pomiędzy 1 i 2 Armiami niemieckimi luka szerokości 35–40 km, która była przykrywana tylko przez kawalerię, a w którą uderzyła 5 Armia francuska. Ta sytuacja zmusiła naczelne dowództwo niemieckie do wydania 9 września rozkazu o wycofaniu. "Cud nad Marną", dał gen. Joffre ogromną popularność, oraz praktycznie przesądził o losach kampanii 1914 roku i całej wojny poprzez zniweczenie niemieckiego Planu Schlieffena – planu strategicznego błyskawicznego zwycięstwa Niemiec nad Francją kosztem złamania neutralności Belgii i w konsekwencji wciągnięcia w wojnę przeciw Niemcom Wielkiej Brytanii, po to by po pokonaniu Francji zwrócić wojska niemieckie przeciwko Rosji.

3 grudnia 1915 gen. Joffre wprowadził organ Naczelnego Dowództwa, któremu były podporządkowane wszystkie armie na wszystkich frontach.

Popularność gen. Joffre malała z biegiem dalszych działań wojennych m.in. na skutek operacji pod Verdun, która przynosiła olbrzymie straty i nie dawała nadziei na rychłe zwycięstwo, a także niespełnienie nadziei w bitwie nad Sommą (czerwiec-listopad 1916). Zwolennik niepopularnej w społeczeństwie strategii wyczerpania. Oprócz tego pomiędzy Naczelnym Dowództwem z jednej strony, a rządem i parlamentem z drugiej strony, dochodziło do tarć dotyczących sprawowania władzy.

Dekretem z 12 i 13 grudnia 1916 gen. Joffre został wyznaczony na doradcę technicznego rządu, a gen. Robert Nivelle na naczelnego dowódcę Armii Północy i Północnego Wschodu. Przy tym gen. Joffre, jako pierwszy z francuskich generałów od czasu wojny francusko-pruskiej, został w 1916 mianowany na stopień marszałka Francji. Wiosną 1917 został oddelegowany do USA w celu uczestniczenia w organizacji Armii Stanów Zjednoczonych. W 1918 został członkiem Akademii Francuskiej.

Autor książ

Odznaczenia

• Krzyż Wielki Legii Honorowej (11 lipca 1914, Francja)
• Wielki Oficer Legii Honorowej (11 lipca 1909, Francja)
• Komandor Legii Honorowej (11 lipca 1903, Francja)
• Oficer Legii Honorowej (26 grudnia 1895, Francja)
• Kawaler Legii Honorowej (7 września 1885, Francja)
• Oficer Orderu du Dragon d’Annam (1887, Francja)
• Medal Wojskowy (Médaille militaire, 26 listopada 1914, Francja)
• Krzyż Wojenny 1914−1918 z palmami (Francja)
• Médaille coloniale z okuciem "Sénégal–Soudan" (1894, Francja)
• Médaille commémorative de l’expédition du Tonkin 1885 (1887, Francja)
• Médaille commémorative de la guerre 1870–1871 (1871, Francja)
• Order św. Jerzego III klasy (Imperium Rosyjskie)
• Krzyż Wielki Orderu Ouissama Alaouite’a (Maroko)
• Order Orła Białego (1922, Polska)
• Order Virtuti Militari (1921, Polska)
• Medal za Wybitną Służbę (Army Distinguished Service Medal, USA)
• Krzyż Wielki Orderu Łaźni (Wielka Brytania)
• Order Zasługi (Order of Merit, 1919, Wielka Brytania)
• Królewski Order Wiktorii (Wielka Brytania)

Nicolas Poussin

Nicolas Poussin (ur. 15 czerwca 1594 we Francji, zm. 19 listopada 1665 w Rzymie) – francuski malarz epoki baroku, działający głównie w Rzymie. Najwybitniejszy przedstawiciel nurtu klasycznego we francuskim malarstwie XVII wiekuC. Allen, Le Grand Siècle de la peinture française, Paris 2004, s. 50; A. Dulewicz, Encyklopedia sztuki francuskiej, Warszawa 1997, s. 384..

Biografia

Pochodził z normandzkiej miejscowości Villiers koło Les Andelys, którą opuścił w 1612 roku i przybył do Paryża. Kwestia jego edukacji artystycznej nie jest pewna; być może jeszcze przed przyjazdem do Paryża uczył się u malarza Quentina Varina. Już w Paryżu przez krótki czas pracował pod kierunkiem drugorzędnych artystów: Ferdinanda Elle’a i Georges’a Lallemanta. Jednak manierystyczna sztuka paryska tego czasu nie mogła zaoferować mu zbyt wiele; młody artysta przede wszystkim samodzielnie studiował dostępne mu reprodukcje dzieł włoskich mistrzów renesansowych. Dwukrotnie próbował wyjechać do Włoch, raz docierając do Florencji, jednak z braku funduszy musiał zawrócić. W 1622 roku, z okazji kanonizacji Ignacego Loyoli i Franciszka Ksawerego, jezuici zamówili u niego 6 płócien (zaginionych). Obrazy te zwróciły uwagę włoskiego poety Giambattisty Mariniego, który zachęcił Poussina do wyjazdu do Rzymu.

Poussin wyjechał jesienią 1623 roku; zimę spędził w Wenecji i na początku następnego roku dotarł do Rzymu. Tam miał okazję zapoznać się ze starożytnymi zabytkami, dziełami Rafaela, Carracciego i Tycjana. Marini przedstawił młodego malarza papieskiemu nepotowi, Francesco Barberiniemu słowa

W 1630 roku poślubił młodszą od siebie o 19 lat Anne-Marie Dughet, siostrę malarza Gasparda Dugheta. Stopniowo zyskiwał sławę, która dotarła nawet do Francji. W połowie lat 30. kardynał Richelieu zamówił u niego trzy płót

Mimo sukcesów i zaszczytów prowadził skromne życie. Jak zanotował Giovanni Pietro Bellori, jeden z jego biografów, na starość Poussin zwykł był wstawać wczesnym rankiem […] najczęściej udawał się […] na Monte Pincio […] Powróciwszy do domu, natychmiast brał się do malowania […] Wieczorem […] przechadzał się u stóp tego samego wzgórza, na placu […] tam też znajdowali go ci, którzy z uwagi na jego sławę pragnęli go zobaczyć […] Chętnie słuchał innych, lecz jego własne słowa miały przecież największą wagęG. Bellori, ”Vite de’ pittori, scultori ed architetti moderni, Roma 1972. Tłumaczenie w: J. Białostocki, Nicolas Poussin i teoria klasycyzmu, Wrocław 1953, s. 6-7. Cytat

Twórczość

Nicolas Poussin uznawany jest za wybitnego przedstawiciela nurtu klasycyzującego w malarstwie barokowym. Zanim jednak jego twórczość zyskała zdecydowanie klasyczne oblicze, we wczesnym okresie jego artystyczne poszukiwania przybierały różne – lub wręcz rozbieżne – kierunki. W Rzymie w tym czasie rozwijał się dynamiczny, dekoracyjny i patetyczny barok w wykonaniu Berniniego czy Pietra da Cortony.

Równolegle istniał nurt przeciwstawny, klasycyzujący, reprezentowany przez następców Carracciego, takich jak Domenichino. Młody Poussin czerpał zwłaszcza z tego drugiego źródła, ale i barok nie był mu obcy. Zdecydowanie odrzucał za to caravaggionizm, twierdząc, iż Caravaggio przyszedł na świat, aby zniszczyć malarstwo (choć niewątpliwie we wczesnych dziełach Poussina z okresu rzymskiego widoczne są wpływy caravaggiowskiego realizmu)K. Secomska, Malarstwo francuskie XVII w., Warszawa 1985, s. 57 i przypis.. Tak więc w początkowym okresie swojej twórczości Poussin styl dzieł dostosowywał do zleceniodawcy, malując bardziej klasycznie lub bardziej barokowo. Najwcześniejsze znane obrazy z okresu rzymskiego to dwie wersje Bitwy Jozuego (1625-6), po których Poussin namalował swoje pierwsze prawdziwie klasyczne płótno, zatytułowane Śmierć Germanika (1627-8), a zamówione przez Barberiniego. W surowej oprawie architektonicznej przedstawił scenę zgonu bohaterskiego wodza, otoczonego przez powściągliwie gestykulujących żołnierzy. Zaraz po nim powstały iście barokowe dzieła: dramatyczne Rzeź Niewiniątek i Męczeństwo św. Erazma (1628-9) oraz brutalnie dosłowna Epidemia w mieście Filistynów (ok. 1630-1). Przed 1630 namalował Narcyza i nimfę Echo – dzieło zdradzające, poprzez swoje niemal impresjonistyczne przedstawienie przyrody, wpływy weneck

Lata 30. to początek dojrzałego okresu w jego twórczości. Po 1630 artysta podjął decyzję o odsunięciu się od malarstwa oficjalnego. Zrezygnował (choć zapewniłoby mu to szybką karierę) z zamówień publicznych na wielkoformatowe obrazy ołtarzowe, wielkie cykle czy dekoracje, wiążących się z dotrzymywaniem terminów, koniecznością pracy w zespole i podporządkowywaniem się gustom zleceniodawców. Wybierając obrazy średniego formatu, malowane dla włoskich i francuskich koneserów sztuki, Poussin zyskał wolność w zakresie poszukiwań artystycznych. Poussin tworzył swoje obrazy na użytek erudytów, którzy byli zdolni delektować się zgodnością narracji malarskiej z opowieścią Plutarcha; potrafili też wniknąć w głębszą warstwę treściową, rozszyfrować podtekst filozoficzny (K. Secomska)K. Secomska, Malarstwo francuskie XVII w., Warszawa 1985, s. 53-4.. Jego sztuka wymagała od widza wysiłkuJ. Thompson, Nicolas Poussin, "The Metropolitan Museum of Art Bulletin", t. 50 (nowa seria), nr 3 (zima 1992-1993), s. 3.. Poussin wierzył w etyczne i dydaktyczne oddziaływanie malarstwa, a jego celem było przedstawianie czynów szlachetnych. W obrazach, zrodzonych bardziej z mózgu niż okaK. Secomska, Malarstwo francuskie XVII w., Warszawa 1985, s. 54. (już Bernini za podstawę twórczości Poussina wskazywał intelekt), sens moralny ważniejszy był zatem niż ich walory plastyczne. Malarz powinien wyzbyć się własnej maniery. Poussin stworzył teorię, odwołującą się do starożytnej teorii, według której w muzyce istniało pięć modusów: frygijski, lidyjski, dorycki, joński i hypolidijski. Poussin przełożył je na język malarstwa, uznając, iż każdy z nich jest odpowiedni dla innego rodzaju przedstawień. Modus frygijski miał być właściwy dla scen gwałtownych, czego przykładem może być Porwanie Sabinek (1637-8). Modus lidyjski – dla scen smutnych, takich jak Złożenie do grobu (1655-1657), dorycki – bohaterskich, joński – bachicznych. Niemniej jednak nie wszystkie płótna Poussina zgodne są z tą teoriąK. Secomska, Malarstwo francuskie XVII w., Warszawa 1985, s. 60; J. Thompson, Nicolas Poussin, "The Metropolitan Museum of Art Bulletin", t. 50 (nowa seria), nr 3 (zima 1992-1993), s. 37.; sam artysta przyznawał, że nie zawsze śpiewa w jednej tonacji. Tematy do swoich dzieł Poussin czerpał głównie z Biblii i mitologii starożytnej. Częściej obrazował sceny ze Starego niż Nowego Testamentu, powracając zwłaszcza do historii Mojżesza. W mitach nie tylko upatrywał okazji do przedstawienia wdzięcznych postaci, ale przede wszystkim szukał ich głębi filozoficzno-psychologicznej. Niektóre wątki obrazował kilkakrotnie; były to mity o Narcyzie, Hiacyncie, Adonisie, przedstawienia bachanaliów. Często powracającymi motywami był ideał stoicyzmu, wytrwałości, podporządkowania człowieka biegowi natury. Nie pozostawił żadnego portretu z wyjątkiem dwóch wizerunków własnych, namalowanych na prośbę Jeana Pointela i Paula Fréarta de ChantelouJ. Thompson, Nicolas Poussin, "The Metropolitan Museum of Art Bulletin", t. 50 (nowa seria), nr 3 (zima 1992-1993), s. 4..

Poussin poszukiwał piękna idealnego, ale przeciwny był wiernemu odtwarzaniu natury; tworzył raczej jej uporządkowany, racjonalny obraz. Jego dzieła charakteryzowały umiar, prostota, czytelna kompozycja i wyważenie, a nawet racjonalizm i chłód. Sam Poussin pisał: Natura moja każe mi szukać i kochać rzeczy uporządkowane i unikać niejasności, która jest mi tak obca i wroga, jak światło przeciwne jest mrocznej ciemnościCytat

W latach 40. można zauważyć w jego obrazach zamarcie wszelkiego niepokoju i ruchu, po młodzieńczym kolorycie zaczerpniętym od wenecjan niemal nie było już śladu. W tym dziesięcioleciu artysta, w pełni rozwoju swojej techniki, sformułował to, co nazywał "wielkim ideałem", w myśl którego w obrazie wszystko powinno być wielk

Idee Poussina spopularyzowali Giovanni Pietro Bellori i André Félibien. Były one komentowane w Akademii, stając się główną podstawą klasycyzmu we Francji. Poussin zapoczątkował cały klasycyzujący kierunek w malarstwie francuskim, cechujący się statycznością i naciskiem na rysunek. Trwał on przez pozostałą część XVII wieku, XVIII i aż po XIX wiek, za reprezentanta mając m.in. Jean-Auguste-Dominique’a Ingres’a.

Wybrane dzieła

Obrazy o tematyce religijnej

• Bitwa Jozuego – 1625 – 1626, Ermitaż



• Bitwa Jozuego – 1625 – 1626, Muzeum im. Puszkina w Moskwie
• Triumf Dawida (ok. 1627), 100 x 130 cm, Prado, Madryt
• Męczeństwo św. Erazma (1628-1629), 320 x 186 cm, Muzea Watykańskie
• Rzeź niewiniątek (ok. 1628-1629), 147 x 171 cm, Musée Condé, Chantilly
• Epidemia w mieście Filistynów (Dżuma w Aszdod), (1630-1631), 148 x 198 cm, Luwr, Paryż
• Adoracja złotego cielca (ok. 1634), 154 x 214 cm, National Gallery w Londynie
• Św. Jan Chrzciciel udzielający chrztu ludowi (1635), 94 x 120 cm, Luwr, Paryż
• Zbieranie manny na pustyni (1639), 149 x 200 cm, Luwr, Paryż
• Ustanowienie Eucharystii (1640), 325 x 250 cm, Luwr, Paryż
• Zdjęcie z krzyża (1640), 120,5 x 99 cm, Ermitaż, Sankt Petersburg
• Cud św. Franciszka Ksawerego (1641), 44 x 243 cm, Luwr, Paryż
• Siedem sakramentów (1635-42), 96 x 121 cm, National Gallery of Art, Waszyngton (siedem obrazów)
• Mojżesz depcze koronę faraona (1645), 99 x 142 cm, Luwr, Paryż
• Siedem sakramentów (1644-46), 117 x 178 cm, National Galley of Scotland, Edynburg (siedem obrazów: Chrzest, Pokuta, Eucharystia, Bierzmowanie, Kapłaństwo, Małżeństwo, Ostatnie namaszczenie)
• Znalezienie Mojżesza (ok. 1647), 121 x 195 cm, Luwr, Paryż
• Święta Rodzina na schodach, (1648), 72 x 104 cm, Cleveland Museum of Art
• Rebeka i Eliezer przy studni (1648), 118 x 197 cm, Luwr, Paryż
• Sąd Salomona (1649), 101 x 150 cm, Luwr, Paryż
• Ekstaza św. Pawła (1650), 148 x 120 cm, Luwr, Paryż
• Śmierć Safiry (ok. 1652), 122 x 199 cm, Luwr, Paryż
• Chrystus i jawnogrzesznica (1653), 121 x 195, Luwr
• Wypuszczenie Mojżesza na rzekę (1654), 105 x 204 cm, Ashmolean Museum, Oksford
• Święta Rodzina (1647-55), 172 x 133,5 cm, Ermitaż, Sankt Petersburg
• Zwiastowanie (1657), 105 x 103 cm, National Gallery w Londynie
• Opłakiwanie Chrystusa (1657-60), 94 x 130 cm, Narodowa Galeria Irlandii, Dublin
• Cztery pory roku (1660-64), 118 x 160 cm, Luwr, Paryż

• Wiosna (Raj ziemski)
• Lato (Rut i Booz)
• Jesień (Kiść winogron z Ziemi Obiecanej)
• Zima (Potop)

Obrazy o tematyce mitologicznej

• Rinaldo i Armida – (ok. 1625), 80 x 107 cm, Dulwich Picture Gallery, Londyn
• Rinaldo i Armida – (1625-26), 95 x 133 cm, Muzeum Sztuk Pięknych im. Puszkina w Moskwie
• Wenus opłakująca Adonisa – (1626-27), 57 x 128 cm, Musée des Beaux-Arts, Caen
• Akis i Galatea – (ok. 1627), 98 x 137 cm, Narodowa Galeria Irlandii, Dublin
• Śmierć Germanika – (1627), 148 x 198 cm, The Minneapolis Institute of Art, Minneapolis
• Triumf Flory – 1627-1628, Luwr
• Natchnienie poety– (1628-29), 94 cm × 69,5 cm, Lower Saxony State Museum
• Echo i Narcyz – (1628-30), 74 x 100 cm, Luwr, Paryż
• Et in Arcadia Ego– (1629-30), 101 × 82 cm, Devonshire Collection
• Kefalos i Aurora – przed 1630, National Gallery w Londynie
• Natchnienie poety – (ok. 1630), 182,5 × 213 cm, Luwr, Paryż
• Pasterze w Arkadii – (1629-30), Duke of Devonshire Collection, Chatsworth
• Midas i Bachus – (ok. 1630), 98 x 153 cm, Stara Pinakoteka, Monachium
• Tankred i Erminia – (1628-31), 98 x 147 cm, Ermitaż, Sankt Petersburg
• Parnas – (1630-31), 145 × 197 cm, Prado, Madryt
• Królestwo Flory – (1631), 131 x 181 cm, Galeria Obrazów Starych Mistrzów w Dreźnie
• Bachanalia przed hermą Pana – (1632-33), 98 × 142,8 cm, National Gallery w Londynie
• Porwanie Sabinek – (1633-34), 154,6 × 209,9 cm, Metropolitan Museum of Art, Nowy Jork
• Triumf Pana – 1635, kol. Morrison w Sudeley Castle w Anglii
• Armida porywa śpiącego Rinalda – 1637, 120 × 150 cm, Gemäldegalerie, Berlin
• Pan i Syrinks – (1637), 106,5 x 82 cm, Galeria Obrazów Starych Mistrzów w Dreźnie
• Porwanie Sabinek – (1637-38), 159 x 206 cm, Luwr, Paryż
• Et in Arcadia Ego – (ok. 1640), 85 x 121 cm, Luwr, Paryż
• Pejzaż z Diogenesem – (1648), 120 x 200 cm, Luwr, Paryż
• Pejzaż z Orfeuszem i Eurydyką – (1648), 120 x 200 cm, Luwr, Paryż
• Pejzaż z Polifemem – (1649), 150 × 198 cm, Ermitaż, Sankt Petersburg
• Apollo i Dafne – (ok. 1664), 155 x 200 cm, Luwr, Paryż
• ”Krajobraz z Orfeuszem i Eurydyką – ok. 1665 124 x 200cm, Luwr, Paryżu

Inne obrazy

• Autoportret (1636), 78 x 61 cm, Gemaldegalerie, Berlin
• Autoportret (1650), 98 x 74 cm, Luwr, Paryż
• Czas ukrywa prawdę przed Zazdrością i Niezgodą (1641), Luwr, Paryż
• Pejzaż z pogrzebem Fokiona, (1648), 114 x 175 cm, National Gallery of Wales, Cardiff
• Taniec ludzkiego życia (1638-40), Wallace Collection, Londyn

Bibliografia

• C. Allen, Le Grand Siècle de la peinture française, Paris 2004.
• J.
  

  Białostocki, Sztuka cenniejsza niż złoto, Warszawa 2004.

• A. Bochnak, Historia sztuki nowożytnej, Warszawa-Kraków 1985.
• A. de Butler, Nicolas Poussin, Siechnice 1999 (Wielcy Malarze ; nr 70)
• P. Couchoud, Sztuka francuska, Warszawa 1981.
• A. Dulewicz, Encyklopedia sztuki francuskiej, Warszawa 1997.
• K. Secomska, Malarstwo francuskie XVII w., Warszawa 1985.
• J. Thompson, Nicolas Poussin, "The Metropolitan Museum of Art Bulletin", t. 50 (nowa seria), nr 3 (zima 1992-1993).

Galeria Plakatu

Kolekcja dzieł sztuki Plakatu założona została w 1985 roku dodatkowo powstała na bazie prywatnej kolekcji Dydo Poster Collection spośród połowy lat pięćdziesiątych. Aż do 1994 działała w strukturze przedsiębiorstwa DESA. W 1994 roku nowymi właścicielami zostali Krzysztof Dydo a Ewa Pabis. Głównym zadaniem galerii jest udział koło organizacji a organizacji różno tematycznych konkursów na plakat. W galerii znajduje sie ok. 2000 tytułów plakatów, przeszło stu polskich artystów – grafików, malarzy a projektantów spośród różnych dziedzin; plakatów teatralnych, filmowych, muzycznych, wystawowych, autorskich, społecznych, sportowych a reklamowych. Od chwili chwili powstania kolekcja dzieł sztuki zorganizowała nad setka wystaw indywidualnych dodatkowo zbiorowych w Polsce dodatkowo w Europie dodatkowo wielu krajach świata. Na ogół na dworze wystawami tematycznymi prezentowane dawny indywidualne wystawy grafików dodatkowo twórców polskiego plakatu m.in. Henryk Tomaszewski, Roman Cieślewicz, Jan Lenica, Waldemar Świerzy, Franciszek Starowieyski.

Wystawy

Galerii Plakatu zorganizowała pięć wystaw z barwnymi kataloga

• 100 lat polskiej sztuki plakatu 1891- 1992 (600 plakatów w 1993),
• Mistrzowie polskiej sztuki plakatu (200 plakatów w 1995),
• Polski plakat filmowy – 100 lat kina w Polsce (880 plakatów w 1996), album autorstwa Krzysztofa Dydo.
• Polski plakat teatralny 1899 -1999 (800 plakatów w 2000)
• retrospektywna wystawa plakatu z lat 1989 -2001 z albumem "Plakaty" (300 plakatów w 2001).

Wyższa Szkoła Policji w Szczytnie

Dawne czasy

W latach powojennych szkołę oficerską Milicji Obywatelskiej utworzono w Słupsku. Przeniesiono ją do Szczytna w 1954 roku, a powody jej przeniesienia są do dziś niejasne. Szczytno było wówczas zrujnowane. W pierwszych latach działania szkoły słuchacze musieli zatem tworzyć szkołę od początku (odgruzowanie, budowanie, sprzątanie). Szkoła w pierwszych latach funkcjonowania nosiła miano Ośrodka Szkolenia Milicji Obywatelskiej.

Zmiana rządów w 1970 roku, jaka dokonała się w wyniku, tzw. wydarzeń grudniowych, spowodowała zmiany także w szkole. Sejm nowelizując 16 grudnia 1972 roku ustawę o MO (z 31 stycznia 1959 r.) wprowadził do niej art. 12 stanowiący w punkcie 1, że warunkiem nadania pierwszego stopnia oficerskiego jest ukończenie wyższej szkoły oficerskiej Ministerstwa Spraw Wewnętrznych lub innej szkoły wyższej i zdanie egzaminu na oficera. W czasie, gdy nastąpiła wspomniana nowelizacja, żadna ze szkół milicyjnych nie miała statusu wyższej szkoły zawodowej co sprawiało, że ich absolwenci nie spełnialiby wymogów określonych wobec kadry oficerskiej. W tej sytuacji w trybie pilnym Rada Ministrów rozporządzeniem nr 249 z 1 września 1972 r. powołała w Szczytnie Wyższą Szkołę Oficerską im. Franciszka Jóźwiaka-Witolda (pierwszego komendanta Milicji Obywatelskiej). Uroczyste otwarcie Szkoły i pierwsze zaprzysiężenie studentów odbyło się 7 października 1972 r.

30 września 1989 Wyższa Szkoła Oficerska im. Franciszka Witolda-Jóźwiaka w Szczytnie została zniesiona i włączona do Akademii Spraw Wewnętrznych tworząc zamiejscowy Wydział Porządku Publicznego Akademii Spraw Wewnętrznych.

W roku 1990 następowały zmiany ustrojowe, w tym także przekształcanie Milicji w Policję. Zarządzeniem nr 90 ministra spraw wewnętrznych z 12 września 1990 r. został nadany uczelni statut znoszący Akademię Spraw Wewnętrznych i tworzący Wyższą Szkołę Policji.

Kampus

Kampus Wyższej Szkoły Policji w Szczytnie to strzeżony obszar o powierzchni 33,2 ha. Na jego terenie znajdują się budynki dydaktyczne, administracyjne i gospodarcze, akademiki, hotel dla gości, stołówka, centrum konferencyjne z salą kinową oraz księgarnia, sklepy i kawiarnie. Wyższa Szkoła Policji dysponuje również kompleksem obiektów sportowy

Dydaktyka

Wyższa Szkoła Policji jest jedyną uczelnią w kraju, która kształci kadry oficerskie Policji. WSPol. pełni wiodącą rolę wśród szkół Policji, oferując szeroką ofertę szkoleniową skierowaną do policjantów.

Ogólny podział:

• Studia stacjonarne dla osób cywilnych
• Studia niestacjonarne dla osób cywilnych
• Studia niestacjonarne dla funkcjonariuszy Policji
• Kursy podstawowe i specjalistyczne (kształcenie funkcjonariuszy świeżo przyjętych do służby)
• Kursy doskonalenia zawodowego (intensywne formy szkoleniowe, z myślą o osobach zajmujących w Policji stanowiska specjalistyczne oraz kierownicze średniego i wyższego szczebla)

WSPol. realizuje także doskonalenie zawodowe dla funkcjonariuszy innych służb państwowych (służba cywilna), a także dla Starostów i Członków Komisji Bezpieczeństwa.

Władze Uczelni

Następujące funkcje pełnią:

• Komendant – Rektor Wyższej Szkoły Policji w Szczytn
• Zastępca Komendanta – Prorekt
• Kancle

Struktura organizacyjna

W skład Wyższej Szkoły Policji w Szczytnie wchodzą następujące jednostki organizacyj

• Dydaktyka:

• Instytut Prawa i Administracji
• Instytut Bezpieczeństwa i Porządku Publicznego
• Instytut Nauk Społecznych
• Instytut Badań nad Przestępczością Kryminalną i Terroryzmem
• Studium Edukacji Językowej

• Administracja:

• Wydział Zaopatrzenia,
• Sekcja Inwestycji i Gospodarki Nieruchomościami,
• Wydział Łączności i Obsługi Informatycznej,
• Wydział Wydawnictw i Poligrafii,
• Wydział Ochrony Informacji Niejawnych,
• Wydział Organizacji Studiów i Procesu Szkolenia,
• Wydział Organizacji Szkolenia i Doskonalenia Zawodowego,
• Wydział Żywnościowy,
• Sekcja Transportu,
• Sekcja Kadr,
• Zespół ds. Funduszy Pomocowych i Badań Naukowych,
• Zespół ds. Zamówień Publicznych,
• Zespół ds. BHP, Ochrony Ppoż. i Medycyny Pracy

Komendanci – Rektorzy

• 1990 – 1997 insp. prof. dr hab. Mieczysław Goettel
• 1997 – 1999 nadinsp. Edward Pietkiewicz
• 1999 – 2003 insp.dr hab. Wiesław Pływaczewski
• 2003 – 2004 insp. Ryszard Drożdż
• 2004 – 2006 insp. dr Wiesław Mądrzejowski
• 2006 – 2008 nadinsp. Kazimierz Szwajcowski
• 2008 – 2012 insp. dr hab. Arkadiusz Letkiewicz
• od 2012 insp. dr Piotr Bogdalski

Światowa Federacja Luterańska

Przewodniczącym Światowej Federacji Luterańskiej jest ks. bp. Munib Younan (Kościoł Ewangelicko-Luterański w Jordanii dodatkowo Ziemi Świętej), i sekretarzem generalnym ks. Martin Junge.

Przewodniczący Światowej Federacji Luterańskiej

• 1947–1952 – Anders Nygren (Szwecja)
• 1952–1957 – Hanns Lilje (Niemcy)

• 1957–1963 – Franklin Clark Fry (USA)
• 1963–1970 – Fredrik A. Schiotz (USA)
• 1970–1977 – Mikko E. Juva (Finlandia)
• 1977–1984 – Josiah M. Kibira (Tanzania)
• 1984–1987 – Zoltán Kaldy (Węgry)
• 1987–1990 – Johannes Hanselmann (Niemcy)
• 1990–1997 – Gottfried Brakemeier (Brazylia)
• 1997–2003 – Christian Krause (Niemcy)
• 2003–2010 – Mark Hanson (USA)
• od 2010 – Munib Younan (Palestyna)

Zgromadzenia Ogólne

• 1947 – Zgromadzenie w Lund (Szwecja)
• 1952 – Zgromadzenie w Hanowerze (Niemcy)
• 1957 – Zgromadzenie w Minneapolis (USA)
• 1963 – Zgromadzenie w Helsinkach (Finlandia)
• 1970 – Zgromadzenie w Evian (Francja)
• 1977 – Zgromadzenie w Dar es Salaam (Tanzania)
• 1984 – Zgromadzenie w Budapeszcie (Węgry)
• 1990 – Zgromadzenie w Kurytybie (Brazylia)
• 1997 – Zgromadzenie w Hongkongu (ChRL)
• 2003 – Zgromadzenie w Winnipeg (Kanada)
• 2010 – Zgromadzenie w Stuttgarcie (Niemcy)

Największe kościoły należące do Światowej Federacji Luterańskiej

Wyróżniono wspólnoty liczące powyżej 1 mln. wierny

• Batajski Chrześcijański Kościół Protestancki (Huria Kristen Batak Protestan)
• Etiopski Kościół Ewangelicki – Mekane Yesus
• Ewangelicki Kościół Krajowy Wirtembergii (Evangelische Landeskirche in Württemberg)
• Ewangelicko-Luterański Kościół Krajowy Hannoweru (Evangelisch-Lutherische Landeskirche Hannovers)
• Kościół Ewangelicko-Luterański w Ameryce (Evangelical Lutheran Church in America)
• Ewangelicki Kościół Luterański Finlandii (Evangelical Lutheran Church of Finland)
• Ewangelicki Kościół Luterański w Danii (Evangelical Lutheran Church in Denmark)
• Ewangelicko-Luterański Kościół Tanzanii (Evangelical Lutheran Church in Tanzania)
• Kościół Ewangelicko-Luterański w Bawarii (Evangelisch-Lutherische Kirche in Bayern)
• Kościół Protestancki w Holandii (Protestantse Kerk in Nederland)
• Kościół Szwecji (Svenska kyrkan)
• Luterański Kościół Chrześcijański w Nigerii (The Lutheran Church of Christ in Nigeria)
• Malgaski Kościół Luterański (Fiangonana Loterana Malagasy)
• Kościół Norwegii (Den norske kyrkja lub Den norske kirke)
• Północny Kościół Ewangelicko-Luterański (Nordelbische Evangelisch-Lutherische Kirche)

Ihor Woźniak

Ihor Woźniak (ukr. Ігор Возьняк, ur. 3 sierpnia 1952) – arcybiskup lwowski Ukraińskiego Kościoła greckokatolickiego od 2005. Od 10 lutego do 27 marca 2011 był Administratorem Ukraińskiego Kościoła Greckokatolickiego po rezygnacji kardynała Lubomyra Huzara.

Urodzony we wsi Łypyci nad Dniestrem, w rejonie mikołajowskim obwodu lwowskiego. Pochodził z nauczycielskiej rodziny. Po ukończeniu szkoły średniej zdobył wykształcenie techniczne i pracował w fabryce. W latach 1970–1972 odbywał służbę wojskową na terenie Kazachstanu.

W 1973 wstąpił do zakonu redemptorystów we Lwowie, których gałąź sprowadzona w 1911 przez metropolitę Szeptyckiego z Belgii przyjęła obrządek bizantyński. W 1977 przeniesiony do Winnicy, gdzie w 1980 potajemnie otrzymał święcenia kapłańskie. Pracował przy Kościele rzymskokatolickim, co dawało mu możliwość niesienia kapłańskiej posługi wiernym zdelegalizowanej Cerkwi unickiej. Od 1989 prowadził działalność duszpasterską przy kościele katedralnym w Tarnopolu.

W latach 1990–1996 był protoihumenem (prowincjałem) redemptorystów. 5 lipca 2001 synod biskupów UKGK obrał go biskupem pomocniczym arcybiskupstwa większego lwowskiego, a 17 lutego 2002 otrzymał sakrę biskupią.

Po przeniesieniu siedziby zwierzchnika UKGK ze Lwowa do Kijowa 29 sierpnia 2005 arcybiskup większy Lubomir kardynał Huzar mianował biskupa administratorem arcybiskupstwa lwowskiego, które tym samym utraciło rangę arcybiskupstwa większego, przynależnego siedzibom niektórych zwierzchników katolickich Kościołów wschodnich. 10 listopada 2005 podczas uroczystości w lwowskim soborze (katedrze) św. Jura władyka otrzymał tytuł arcybiskupa lwowskiego.

13 października 2007 r. uczestniczył w odsłonięciu pomnika Stepana Bandery we Lwowie.

Port Huron

Dzieje

Początki Przystań Huron sięgają roku 1814, gdy na południowym krańcu jeziora Huron powstał Bastion Gratiot. W 1825 wybudowano po tej stronie pierwszą latarnię w Michigan – stojącą aż do obecnie Cytadela Gratiot Lighthouse. W latach pięćdziesiątych XIX wieku nastąpił prędki postęp miasta, będącego głównym portem na jeziorze Huron. Owocem tego było nadanie praw miejskich w 1857. W 1871 Głos Górujący Ameryka wybrał Przystań Huron na siedzibę hrabstwa St. Clair. W Przystań Huron dziecięctwo spędził a dokonał pierwszych wynalazków Thomas Alva Edison.

Współczesność

Obecnie jest to miasto o charakterze głównie wypoczynkowym i turystycznym, o czym decydują liczne porty jachtowe i plaże. Jest też jednym z popularniejszych miejsc obserwowania statków pływających po Wielkich Jeziorach. Do głównych atrakcji turystycznych miasta należą:

• muzeum miejskie Port Huron,
• muzeum Edisona,
• latarnia Fort Gratiot Lighthouse,
• statek „Huron” – będący obecnie muzeum,
• most graniczny z Kanadą – Blue Water Bridge,
• zabytkowe centrum miasta.

Helios (sieć kin)

"Helios" S.A. (drzewiej Główny punkt Filmowe Słońce S.I.) – obwód kin, która powstała w 1992 roku na bazie dwóch łódzkich k

Kina sieci HELIOS w Polsce

1. Bełchatów – Galeria Olimpia – 4 sale, 845 miejsc (Słońce)
2. Białystok – Atrium Biała – 8 sal, 1705 miejsc (Słońce)



3. Białystok – Alfa Centrum – 7 sal, 1200 miejsc (Słońce)
4. Bielsko-Biała – Galeria Sfera – 7 sal, 1547 miejsca (Słońce)
5. Bydgoszcz – Galeria Pomorska – 7 sal, 1123 miejsc (Słońce)
6. Dąbrowa Górnicza – CH Pogoria – 5 sal, 841 miejsc (Słońce)
7. Gdańsk – Alfa Centrum – 8 sal, 1712 miejsc (Słońce)
8. Gdynia – Centrum Riviera – 6 sal, 1236 miejsc (Słońce)
9. Gniezno – Galeria Gniezno – 3 sale, 343 miejsc (Słońce)
10. Gorzów Wielkopolski – Galeria Askana – 5 sal, 1028 miejsc (Słońce)
11. Grudziądz – Galeria Alfa – 5 sal, 1295 miejsc (Słońce)
12. Katowice – Altus – 9 sal, 2179 miejsc (Słońce)
13. Kędzierzyn-Koźle – Galeria Odrzańskie Ogrody – 4 sal, 857 miejsc (Słońce)
14. Kielce – Galeria Echo – 7 sal, 1614 miejsc (Słońce)
15. Konin – Galeria Nad Jeziorem – 2 sale, 593 miejsc (Słońce)
16. Legnica – Galeria Piastów – 5 sal, 1086 miejsc (Słońce)
17. Lubin – Cuprum Arena – 5 sal, 1123 miejsc (Słońce)
18. Łódź – Bałtyk – 2 sale, 784 miejsc (Morze Bałtyckie)
19. Nowy Sącz – Galeria Trzy-Korony – 5 sal, 1095 miejsc (Słońce)
20. Olsztyn – Alfa Centrum – 8 sal, 1904 miejsc (Słońce)
21. Opole – Solaris Center – 6 sal, 1240 miejsc (Słońce)
22. Piła – Galeria Kasztanowa – 4 sale, 593 miejsc (Słońce)
23. Piotrków Trybunalski – Focus Mall – 5 sal, 1064 miejsc (Słońce)
24. Płock – Kolekcja dzieł sztuki Wisła – 5 sal, 1010 miejsc (Słońce)
25. Radom – 5 sal, 1370 miejsc (Słońce)
26. Rzeszów – 4 sale, 1202 miejsca (Słońce)
27. Rzeszów – Galeria Rzeszów – 6 sale, 1185 miejsca (Słońce)
28. Sosnowiec – 4 sale, 1217 miejsc (Słońce)
29. Szczecin – 4 sale, 1222 miejsca (Słońce)
30. Szczecin – Outlet Park – 7 sal, 1403 miejsca (Słońce)
31. Tczew – 4 sale, 800 miejsc (Słońce)
32. Warszawa – 4 sale, 574 miejsca (Femina)
33. Wrocław – Magnolia Park – 7 sal, 1230 miejsc (Słońce

Kina w budowie

• Kalisz (7 sal) – Galeria Amber(2014)
• Jelenia Góra (5 sal) (2014)
• Siedlce (5 sal) – Galeria S (2014)
• Łódź (9 sal) – Galeria Sukcesja (2014)) (2014)
• Wrocław Bielany (8 sal) (2014)
• Białystok (6 sal) – Galeria Jurowiecka (2014)

Kina planowane

• Starachowice (4 sale) – Galeria Galardia (2014)
• Poznań (9 sal) – Metropolis (2015)
• Warszawa – Kabaty (9 sal)- Galeria Kabaty
• Katowice (9 sal)
• Lublin (9 sal)

Eutropiusz (eunuch)

Po śmierci zamordowanego Rufinusa przejął biuro prefekta pretorium, jak faworyt cesarza Arkadiusza. Pod spodem zwierzchnictwem Eutropiusza sądy wydawały mniej wyroków śmierci, częściej skazując na banicja. Dookoła 397 roku mianował Alaryka naczelnym dowódcą wojsk rzymskich w Ilirii, zażegnując w ów droga groźbę ciągłych ataków ze okolica Wizygotów. Alaryk z wroga stał się najwyższej rangi oficerem odpowiedzialnym za prowincję.

W latach 397–398 osobiście wyparł Hunów z prowincji azjatyckich do Armenii i poza Kaukaz. Powrócił do Konstantynopola jako zwycięzca, na którego cześć wznoszono pomniki. Za jego wstawiennictwem w lutym 398 roku biskupem Konstantynopola został Jan Chryzostom, po śmierci poprzednika, biskupa Nektariusza. Eutropiusz był u szczytu swojej kariery, otrzymując od cesarza w 398 roku tytuł patrycjusza oraz został wyznaczony na konsula rzymskiego, jako pierwszy i ostatni eunuch, który dostąpił takiego zaszczytu. Wywołało to oburzenie na wschodzie i zachodzie cesarstwa, gdzie nigdy nie uznano jego konsulatu.

Po intrygach i naciskach rozmaitych możnowładców oraz żony Arkadiusza – Eudoksji, w sierpniu 399 roku, został zdegradowany i zdjęty z urzędów przez cesarza. Ukrył się w kościele w obawie o swoje życie. Biskup Jan Chryzostom usiłował bronić Eutropiusza, jednak na próżno. Podczas próby ucieczki pojmano go i zesłano na Cypr, a majątek skonfiskowano. Kilka miesięcy później Eutropiusza na nowo sprowadzono do Konstantynopola, gdzie został ścięty. Jego następcą był Aurelian.

Oleg Romancew

Oleg Iwanowicz Romancew (ros. Олег Иванович Романцев, ur. 4 stycznia 1954 w Gawriłowskoje) – rosyjski piłkarz, występujący na pozycji lewego obrońcy, i trener piłkarski. Jako zawodnik najdłużej związany był ze Spartakiem Moskwa, z którym w 1979 wywalczył mistrzostwo Związku Radzieckiego. Rok później grał na Igrzyskach Olimpijskich, na których radzieccy piłkarze zdobyli brązowy medal. Po zakończeniu kariery piłkarskiej rozpoczął pracę szkoleniową. W latach 90. był trenerem Spartaka Moskwa, który za czasów jego kadencji (1989–1995 i 1997–2003) dziewięciokrotnie zdobył tytuł mistrza kraju oraz dotarł do półfinałów Pucharu UEFA, Ligi Mistrzów i Pucharu Zdobywców Pucharów. Dwukrotnie (1994–1996 i 1999–2002) pełnił obowiązki selekcjonera reprezentacji Rosji; wystąpił z nią – bez sukcesów – na Euro 1996 i Mundialu 2002. Przez wielu obserwatorów był nazywany najpotężniejszym człowiekiem w piłkarskiej Rosji lat 90. Po mistrzostwach świata jego pozycja osłabła; niedługo potem odszedł ze Spartaka, a krótkie przygody szkoleniowe w Saturnie Ramienskoje i Dynamie Moskwa zakończyły się niepowodzeniem.

Kariera piłkarska

Najdłużej – łącznie przez siedem lat – związany był ze Spartakiem Moskwa, w którego barwach w 1979 zdobył mistrzostwo Związku Radzieckiego. Od 1979 pełnił funkcję kapitana zespołu. W latach 1980–1982 dziewięciokrotnie zagrał w reprezentacji Związku Radzieckiego. W 1980 brał udział w Igrzyskach Olimpijskich, na których radzieccy piłkarze zdobyli brązowy medal.

Karierę sportową zakończył w 1983 w wieku 29 lat.

Sukcesy piłkarskie

• mistrzostwo ZSRR 1979, wicemistrzostwo ZSRR 1980, 1981 i 1983 oraz finał Pucharu ZSRR 1981 ze Spartakiem Moskwa

W barwach Spartaka Moskwa w Wyższej Lidze ZSRR rozegrał 165 meczów i strzelił 6 goli.

W reprezentacji ZSRR od 1980 do 1982 rozegrał 9 meczów – uczestnik Igrzysk Olimpijskich 1980 (brązowy medal) oraz Mundialu 1982 (druga runda).

Kariera szkoleniowa

W 1984 został namówiony przez Nikołaja Starostiaka na rozpoczęcie pracy szkoleniowej w Krasnoj Presnii Moskwa. Później krótko prowadził też Spartak Ordżonikidze, ale największe sukcesy odnosił ze Spartakiem Moskwa, którego trenerem był łącznie przez dwanaście lat.

Od 1988 do 1995 Spartak czterokrotnie zdobywał tytuł mistrza kraju oraz dwa razy osiągał półfinał europejskich pucharów. Wielu wychowanków Romancewa niedługo potem zadebiutowało w drużynie narodowej.

Po nieudanym dla Rosjan Mundialu 1994 do dymisji podał się selekcjoner reprezentacji Rosji Paweł Sadyrin, a jego następcą został Romancew. Awansował z nią do Euro 1996, ale w Anglii jego podopieczni wywalczyli tylko jeden punkt, po dwu porażkach z Włochami i Niemcami oraz remisie z Czechami. Romancewa oskarżano o faworyzowanie piłkarzy Spartaka oraz kilka nieodpowiedzialnych decyzji kadrowych, jak brak wyboru pierwszego bramkarza i konflikt z liderem ataku Siergiejem Kiriakowem, który po pierwszym meczu wrócił do domu. Po turnieju Romancew złożył dymisję i powrócił do Spartaka.

W latach 1997–2003 klub zdobył kolejnych pięć tytułów mistrza Rosji oraz dotarł do półfinału Pucharu UEFA. W 1999, kiedy Rosjanie słabo rozpoczęli eliminacje do Euro 2000, ponownie został selekcjonerem kadry, nie rezygnując z prowadzenia Spartaka. Romancewa nazywano najpotężniejszym człowiekiem w piłkarskiej Rosji, bowiem w tym czasie był nie tylko trenerem reprezentacji i najsilniejszego klubu w kraju, ale także – od 1997 – jego prezesem.

Reprezentacja pechowo (w ostatnim meczu z Ukrainą w ostatniej minucie straciła gola, który sprawił, że spadła na trzecie miejsce w tabeli, nie premiowane nawet grą w barażach) przegrała kwalifikacje do mistrzostw Europy, ale mimo to Romancew pozostał na swoim stanowisku. Niedługo potem wygrał eliminacje do Mundialu 2002. Drużyna, oparta na doświadczonych zawodnikach, którzy grali w Spartaku w latach 90. (Jurij Kowtun, Jurij Nikiforow, Wiktor Onopko, Aleksandr Mostowoj, Władimir Biescziastnych), wygrała tylko pierwszy mecz (z Tunezją) i po porażkach z Japonią i Belgią odpadła już w pierwszej rundzie. Krytycy trenera zarzucali mu autorytaryzm oraz zbytnie przywiązanie do starszych piłkarzy i trzymanie na ławce rezerwowych młodych Syczowa, Siennikowa i Izmaiłowa. Po mistrzostwach Romancew odszedł do Spartaka. Pracował w nim jeszcze przez rok, po czym w 2003 zrezygnował zarówno z funkcji pierwszego trenera i prezesa.

Później krótko prowadził Saturn Ramienskoje (wrzesień 2003 – luty 2004) i Dynamo Moskwa (październik 2004 – maj 2005).

W grudniu 2006 został trenerem trzecioligowej Niki Moskwa.

Sukcesy szkoleniowe

• mistrzostwo ZSRR 1989, mistrzostwo Rosji 1992, 1993, 1994, 1997, 1998, 1999, 2000 i 2001, wicemistrzostwo Rosji 1995 i 2002, Puchar ZSRR 1992, Puchar Rosji 1994, 1998 i 2003, półfinał Ligi Mistrzów 1992-1993, półfinał Pucharu Zdobywców Pucharów 1991-1992 oraz półfinał Pucharu UEFA 1997-1998 ze Spartakiem Moskwa
• starty (faza grupowa) w Euro 1996 i Mundialu 2002 z reprezentacją Rosji